Jędrzej Śniadecki (chemik, biolog, lekarz, filozof) urodził się koło Żnina 30 listopada 1768 r., zmarł 12 maja 1838 r. Pochodził z osiadłej w mieście podupadłej rodziny szlacheckiej.
Naukową karierę rozpoczął pod okiem i opieką brata, Jana Śniadeckiego. W latach 1781 – 1787 był uczniem Szkół Nowodworskich w Krakowie a w roku 1786 rozpoczął studia w Szkole Głównej Koronnej. Wśród wielu zajęć i zainteresowań w trakcie studiów największą uwagę poświęcał medycynie.
W 1791 r. Śniadecki za namową brata wyjechał do Pavii, Italia, gdzie m. in. studiował chemię i fizykę i tu w 1793 r. uzyskał doktorat z medycyny. Kolejne lata spędził w Londynie i Edynburgu gdzie doskonalił się w chemii, chirurgii i historii naturalnej.
Po powrocie do kraju w 1796 r. zatrudniony został na Uniwersytecie Wileńskim gdzie wykładał chemię i farmację na wydziale medycznym. Był jednym z pierwszych uczonych wykładających chemię po polsku.
Od samego początku Śniadecki rozwinął bardzo szeroką działalność dydaktyczną i naukową. Jako profesor Uniwersytetu zasłynął z prowadzenia wykładów w sposób przystępny, prosty, dzięki czemu jego wykłady cieszyły się wielką popularnością. Napisał podręcznik akademicki „Początki chemii” obowiązujący zarówno na uczelniach polskich jak i zagranicznych. Największą sławę przyniosło mu dwutomowe dzieło „Teoria jestestw organicznych” (1804-1811), która swoim nowatorstwem znacznie wyprzedziła ówczesny poziom nauk przyrodniczych. Natomiast Praca „O fizycznym wychowaniu dzieci” zapoczątkowała wprowadzenie do szkół wychowania fizycznego. Wkrótce zasłynął również jako świetny lekarz, gdyż prowadził rozległą praktykę lekarską.
Dla uczczenia zasług Jędrzeja Śniadeckiego jako chemika, Polskie Towarzystwo Chemiczne wybiło specjalny medal, który przyznawany jest najwybitniejszym polskim uczonym, reprezentującym tę dyscyplinę naukową.
W 1806 roku Jędrzej obejmuje stanowisko prezesa Towarzystwa Naukowego Lekarskiego, na które to wybierany był ośmiokrotnie, ostatni raz w 1836 r.
Śniadecki przejawiał także pewne zacięcie satyryczne, był jednym z założycieli Towarzystwa Szubrawców (1817) powołanego do poprawy obyczajów społeczeństwa. Działał tam pod pseudonimem „Sotwarosa” – litewskiego boga słońca. W tym okresie opublikował głośny cykl felietonów satyrycznych pt. „Próżniacko – filozoficzna podróż po bruku”, godzących w ciemnotę i zacofanie społeczeństwa polskiego.
W lutym 1827 roku Jędrzej Śniadecki objął stanowisko profesora i kierownika kliniki medycznej Uniwersytetu Wileńskiego, które piastował przez 11, lat aż do zgonu. Wykłady Jędrzeja, profesora medycyny cieszyły się ogromną sławą. Wyrazem szacunku i przywiązania była owacja studentów z wygłoszeniem wiersza ułożonego na jego cześć oraz ofiarowanie popiersia w dniu jego imienin, a także powołanie go w 1837 r. na członka honorowego przez Akademię Medyko – Chirurgiczną w Petersburgu.
Jędrzej Śniadecki zmarł 11 maja 1838 r. W pogrzebie wzięło udział ponad 20 tysięcy ludzi różnego stanu. Swemu mistrzowi studenci za miastem usypali kopiec z krzyżem, który zwany jest Jędrzejówką. Pochowany został na cmentarzu we wsi Horodniki koło Bołtupia.